Het CvB stelt zich voor (2): Eva Reuling. “Werken voor de HU vind ik een wereldbaan”

“Ik ben geboren in Doornenburg en opgegroeid in Deventer. Samen met mijn moeder en broertje had ik daar een warme jeugd. Studeren deed ik in Nijmegen: sociale geografie, met een verdieping in ontwikkelingsgeografie. Ik wilde heel graag in ontwikkelingssamenwerking aan de slag. Iets doen voor de samenleving, impact realiseren.”

Iets doen voor de samenleving, met impact. Het loopt als een rode draad door de carrière van Eva Reuling. Zij werkte tijdens haar studie bij VluchtelingenWerk en liep stage op de Filipijnen, waar ze onderzoek deed naar de rol van ngo’s bij stedelijke armoedebestrijding. “Maanden zat ik in een krottenwijk met 30.000 mensen. Dat was een vormende tijd, het geeft je echt een ander perspectief op de wereld.” Na haar studie wilde ze graag door in ontwikkelingssamenwerking, bij het ministerie van Buitenlandse Zaken. Via het Rijkstraineeprogramma en een periode bij Sociale Zaken lukte dat. Bij Buitenlandse Zaken mocht ze zich bezighouden met ontwikkelingssamenwerking op de Nederlandse Permanente Vertegenwoordiging bij de EU en met duurzame ontwikkeling in Den Haag. “Ik heb in die tijd veel geleerd. Maar ik heb toen óók ervaren dat dit werk vanuit Den Haag en Brussel mij niet helemaal paste. Met de maatschappelijke relevantie zat het wel goed, maar die andere wens – impact hebben – bleef wringen.”

Eva maakte de overstap naar Economische Zaken, waar ze bij de internationale tak van de Rijksdienst voor Ondernemend Nederland accountmanager werd voor het mkb in de sectoren scheepsbouw, olie en gas. “Dat is minder ver van ontwikkelingssamenwerking dan je misschien denkt. Via eerlijke handel kan je veel doen aan ontwikkeling, vanuit gelijkwaardigheid bovendien.” Uiteindelijk stapte ze over naar een beleidsdirectie voor regionaal beleid van Economische Zaken en werd ze clusterleider voor Zuidoost Nederland, waar ze vanuit het regiokantoor in Eindhoven partijen met elkaar verbond om de regionale ontwikkeling te stimuleren. “Van die kennis en ervaring heb ik nu nog veel plezier.”

Vervolgens kwam Eva weer in Den Haag terecht, als clusterleider voor Europese structuurfondsen. Doornenburg, Deventer, Nijmegen, Den Haag, Brussel, Eindhoven, weer Den Haag… waar blijft de link met Utrecht? “Tja, die is eigenlijk pragmatisch tot stand gekomen. Ik ontmoette mijn partner al in het eerste jaar van mijn studie: hij was mijn mentor bij de introductie. Heel cliché natuurlijk, maar de liefde is al die jaren gebleven. Toen ik na ons afstuderen naar Den Haag ging, was het nog niet duidelijk waar hij zou gaan werken. We hebben toen voor Utrecht gekozen omdat het zo mooi centraal ligt; je kan letterlijk en figuurlijk nog alle kanten op.” Dezelfde reden waarom ook veel studenten voor Utrecht kiezen. En net als voor veel studenten was het wel even wennen. “Toen we hier kwamen, hadden we nog helemaal geen binding met de stad. Daar zaten we dan, driehoog op de Amsterdamsestraatweg, zonder iemand te kennen en zonder vaste kroegjes in de stad. Gelukkig is dat nu wel anders. Zodra je kinderen hebt, gaat het snel; via de buren en de wijk waar je woont, school en sportclubjes. Fijn, want het is belangrijk je thuis te voelen. Pas als je gedijt, kun je goed groeien. Dat is ook de reden dat ik zo’n waarde hecht aan een sterke HU-gemeenschap. Wij kunnen ook die thuisbasis zijn.”

Maatschappelijk relevant werk, met impact: die wens was er na tien jaar Rijksoverheid nog altijd. Maar er was ook de drang om weer nieuwe dingen te leren en buiten de comfortzone te treden. “Ik wilde wat anders en heb gekeken naar functies in de zorg, bij de kinderopvang, bij goede doelen… Toen zag ik de vacature voor opleidingsmanager HRM bij Hogeschool Utrecht. Daar begon mijn carrière bij de HU.”

“Al snel werd ik gegrepen door het onderwijs. Ik leerde hoe belangrijk het hbo is in het leven van heel veel mensen. Studenten én professionals die willen doorleren, kunnen op ons rekenen. Studenten verlaten onze hogeschool bovendien niet alleen met een diploma; bij ons ontwikkelen ze zich ook persoonlijk, ze doen belangrijke kennis en ervaringen op – en sociale contacten. We bieden de mogelijkheid om te leren respectvol in dialoog te gaan met andersdenkenden. 

“Ik zag ook hoeveel directe impact het praktijkgericht onderzoek heeft op onze samenleving en wat een unieke drijvende kracht dat is. Hier komt letterlijk en figuurlijk écht veel samen. Ik heb het altijd eervol gevonden om aan deze missies te mogen bijdragen. Werken voor HU is echt een wereldbaan.” 

De ervaring van Eva bij de overheid en bij het uitzetten van regionaal beleid heeft haar veel inzicht gegeven op wat nodig is voor goede samenwerking op maatschappelijke thema’s. “De overheid heeft in haar eentje niet de executiekracht om een visie op maatschappelijke vraagstukken om te zetten in acties. Zij heeft wél financiële middelen en beleidsmogelijkheden om aanjager van innovatie te zijn, maar het werk vindt vooral in de regio plaats. Om echt impact te hebben, moeten we onze agenda’s op één lijn hebben en onze plannen op een slimme manier met elkaar verbinden. Binnen de regio werkt het net zo: met een gedeelde agenda vergroot je iedereens slagkracht. Onze expertisegebieden sluiten dan ook aan bij de regionale agenda; zodat we samen – de HU, partnerorganisaties, bedrijven én de overheid – concrete stappen kunnen zetten in duurzaamheid, gezondheid, digitalisering en onderwijs. Als collegelid ga ik mij inzetten voor deze structurele, gezamenlijke agendasetting – en de uitvoering van die agenda.”

“Hoe ik kijk naar mijn rol in het college? Behalve ‘HUmor’ als bonuskernwaarde breng ik tien jaar HU-historie mee. Van cijfer tot diploma, de ontvlechting van de diensten, het opheffen van de faculteiten, het centraal zetten van de instituten en kenniscentra: ik heb het allemaal meegemaakt en weet wat de effecten zijn geweest. Het perspectief op waar wij vandaan komen neem ik mee in besluiten over doorontwikkeling van de hogeschool. Die start namelijk niet in het nu, maar rust op een rijke historie.” 

“Ook hoop ik te kunnen bijdragen aan het vergroten van onze executiekracht. Als we eerlijk zijn, kan de hogeschool daar nog best een slagje in slaan. We hebben veel prachtige plannen waar ik ook helemaal achter sta, maar wat heeft de organisatie nodig om onze visie waar te maken? En hoe kunnen wij dat als CvB faciliteren? Ik zou wensen dat we met elkaar vaker de stap van praten naar doen maken, dat vergroot onze impact.”

“Ik hoop de komende jaren als bestuurder een vooruitstrevende agenda aan te voeren rond digitalisering, duurzaamheid en inclusie in onderwijs, onderzoek en dienstverlening, maar het is nog te vroeg om daar iets over te zeggen. Ik ga nu eerst mijn inwerkperiode benutten om goed te luisteren en voor het verkennen alle bestuurlijke perspectieven op onze mooie HU. Ik leer zelf dus ook weer elke dag. Heerlijk!”

Lees ook: Het CvB stelt zich voor (1): Wilma Scholte op Reimer. “Ik ben een hbo’er in hart en nieren”