Ervaringsdeskundigheid is als noodzakelijke en aanvullende deskundigheid erkend in het veld van zorg en welzijn. Er wordt wel gesproken over ervaringskennis als ‘derde kennisbron’ die naast de andere twee bronnen – professionele praktijkkennis en wetenschappelijke kennis – nodig is voor goede zorg. Ervaringskennis is kennis van ‘binnenuit’, van ‘weten hoe het is’. Een moeilijk verwoordbare vorm van kennis die niet goed in algemene theorieën of methodieken vastgelegd kan worden, maar vooral narratief, existentieel en kritisch is. Het is doorleefde kennis over het leven met en herstel van ontwrichting, verlies of beperking. Ervaringsdeskundigen gebruiken niet alleen hun eigen ervaringskennis maar weten ook de kennis en kracht van degenen die zij ondersteunen goed te benutten. Ervaringsdeskundigheid professionaliseert: sinds 2013 bestaat er een beroepscompetentieprofiel (GGZ Nederland e.a., 2013) en sinds 2017 zijn er landelijke leerplannen voor mbo- en hbo-niveau (Trimbos-instituut, 2017). Er is een beroepsvereniging en een beroepsregis
ter is in de maak.
